Dzieło poetyckie Jánosa Oláha stanowi w swym całokształcie świetny przykład twórczości syntetyzującej charakterystyczne cechy obu skrajnych nurtów dwudziestowiecznej poezji węgierskiej. Wiersze o tradycyjnej poetyce łączy ze skondensowanym obrazowaniem oraz niebanalnymi, niekiedy wręcz ekscentrycznymi, metaforami i porównaniami. Z biegiem lat przybywało w jego dorobku utworów odznaczających się prostą, sprozaizowaną dykcją, jedynie z rzadka osadzonych na zaskakującym koncepcie, częściej opartych na minimalistycznej formule lirycznego przekazu refleksji i uczuć związanych z najbardziej intymnymi doznaniami egzystencjalnymi, przede wszystkim z obsesją przemijania i śmierci.
Niezależnie od wszystkich swych – naturalnych i nieuniknionych – powinowactw, poezja Jánosa Oláha jawi się przede wszystkim jako suwerenna i wiarygodna propozycja artystyczna.
